Özeleştiri tecdittir, insicamdır, kendini tanımdır, kendine fıtsat tanımadır, erdemliliktir. Bun ne kadar yapılabiliyor acaba?

Ya herhangi bir konuyu müzakere etmenin, tartışmanın neresindeyiz acaba?

Birçok ifade sadece; sözde kaldığı için, hesabi olduğu için, benim sözüm olsun diye düşünüldüğü için, benimkisi doğru diğerleri doğru değil denildiği için, baskı kurulduğu için, dayatıldığı için, yüksek sesle konuşulduğu için, tek taraflı bakıldığı ve düşünüldüğü için;

Konuşma ve tartışma kültürü bilinmediği için, daha çok konuşup karşı tarafa fırsat vermemekle birlikte onlar dinlenilmediği için, başkalarının söz ve düşüncelerine değer verilmediği için, tartışmanın yapıcılıktan öte kırıcı ve tek taraflı sonuç almak olarak görüldüğü için,

Tek taraflı ve önyargı ile bakıldığı için,

Sabır ve uzlaşma olmadığı için,

resmi olup içi-gönlü olmadığı için, hoşgörülü olmadığı için, samimiyetten çok uzak olduğu için...

Ya da me-ma ekleyerek ifade edilebilir keşkeler, istenmedik durumlar çıkıyor ortaya...

Galiba çok yönlü, çok sesli, çok kültürlü konuşmayı, birbirine tahammül et etmeyi; tartışmayı çözersek birbirimizi anlarız, hiç değilse sulhde birleşiriz, benden öte biz olursak daha güçlü oluruz.

Şu kırmızı çizgiler var ya; ırkçılık, bölgecilik gibi...

Bunlar millet olma, ben kimim ve kim olmalıyım adına bilinmeli, ama körü körüne taasübeyet amlayışı içinde değil elbette.

Bizdeki bir olamamayı ve dünyayı yöneten süper devletleri haktan öte güç olarak yapılan zorbalıkları görünce insafsızlık yapanları da bir hakikati de görmeye davet ediyorum: Osmanlı hakikaten imparatorlukmuş, gerçek süper güçmüş...

Baksanıza biz ırk tanımlamasını bilmeyip ırkçılık perdesinden kendimizi kurtaramıyorken Osmanlı nice ırkları, farklı dinlerdeki ve mezheplerdeki insanları adilane nasıl bir arada tutmuş...

Biraz hasbilik, biraz daha fazla hoşgörülü yaklaşım ve gerçekten samimiyet, ve uzlaşma kültürü...

Ağzı olan değil; bilen, samimiyetle yaklaşan, birleştiren, yol gösteren konuşsun lütfen....