Ağlayarak gelinen şu garip dünyada süresi ne olursa olsun ölümle noktalanan bir hayat var olan bir hakikat.

Öyle bir hayat ki yemek için yaşamanın hakim olduğu, kişinin kendisini dev aynasında gördüğü, haklının değil; güçlünün hakim olduğu, renkten renge giren şahsiyetsizliğin gölgesinde ölümün satır aralarında yer almadığı; zulüm, vahşet tablolarının tohumlarının ateş ve toprak mücadelesi ile bir başka alemden yeryüzünde hırs, kin ve kan gölünün toprakla hayat bularak asırlarca yaşayan bir hayat ve o hayatın temsilcileri,

Diğer yandan türünün son örneği de olsa vakur, dik duruş ile yaşamak için yemeğe ihtiyaç duyan, şekilde öte adam sıfatıyla Hz. İbrahim ile teslimiyet örneği sergileyen, Hz. Muhammed örneği ile kainata anlam katan sevgi ile insanın suretine ve kalbine anlam katarak insan olabilmeyi, Mevlana’dan hoşgörüyü, Yunus’tan aşkı, Merhum Akif’ten kahramanlık libasını giyerek bugün de bir başka bedende, Abdürrahim Karakoç libasında anlam bulan ve şeklen ölse bile geride bırakılan ölümsüz eserler ve hoş bir sada ile hep gönüllerde, kalplerde, akıllarda yaşamamak ve dahası ebedileşmek…

Kimileri Hz. Ali misali tüküren hasmına karşı nefsi ile mücadele ederek, kimileri Fatih Sultan gibi kılıçları ile kimileri de Rahmetli Abdürrahim Karakoç misali kalemleri ile hayata anlam katarlar.

Kimler ölmedi ki Abdürrahim Karakoç da ölmesin. Sevgiler Sevgilisi de bedenen aramızdan ayrılmamış mıydı?

Öl ama yazıları ile fikirleri ile yaptıkları ile ömre ölümsüzlüğü yerleştirdi rahmetli Karakoç…
Merhum Akif’in kahramanlığını hatırlatan Rahmetli şu Can’a da can katmamış mıydı?
Hani evvel zaman içinde üç yıl önce Ha Hasan’a ha sana ile Karakoç, Can’a can, olmamış mıydı?

O gün ne demişti. Bugünün hayatına dönen Kalem; Yazar ve Şairin, Hasan’a Mektubundaki;
“Çok oku, çok düşün, çok şeyler anla, aha bu mektubu alınca Hasan. Manalar iplikten incedir amma, kelimeler biraz kalınca Hasan.”
Mektup yazdım Hasan'a, Ha Hasan'a ha sana...”
Beden yok olabilir ama eserler, hoş bir sada asla. İşte ispatı Rahmetli Abdurrahim Karakoç bedenen öldü ama eserleriyle, sözleriyle yaşıyor ve yaşayacak da.
İşte ölmeyen ve hep yaşayacak Abdürrahim Karakoç’un lisanıyla bize tercüman olan eserlerinden bir demet…
Sevgi ve hakikat; “…Uyuyan göllere ay ışığında, sevginin resmini çizsem kim anlar?
Ben nefret eyledim sizin gerçekten…” bu sözlerle anlam bulmuştu.
Gelin bir potpuri yaparak okumaya çalışalım bizleri anlatan Rahmetli Abdürrahim Karakoç’un lisanı halini.
“… Bölüştüler gönlüm ile aklımı, davacıyım, ara benim hakkımı...
Bir yol göster, haksız mıyım, haklı mı?
…Bu kirli düzenin düzenbazlar, Azrail'e rüşvet vermeyi dener;
Ölünce dünyanın en kurnazları, torpille cennete girmeyi dener.
Haramsız mal azaldı, haramzade çoğaldı, bu çağda helâl yemek büyük cesaret ister
İnsanı sıfatıyla anmak geride kaldı, domuza domuz demek büyük cesaret ister.
Ayıp ne, günah ne, bilmiyor adam, yüzüne tükürsen silmiyor adam
Memleketi dilim dilim diliyor. Karpuzu yutuyor, dilmiyor adam! .
Ayıp ne, günah ne, bilmiyor adam. Yüzüne tükürsen silmiyor adam
Kimileri dağları dar elekten geçirir. Kimileri ya çukur, ya dağ yapar düzleri.
Aldatıp çıkardılar ceddimizin yolundan, geleceği kurarken geçmişi unutma ha!
Hakikat ışığından kaçıp kurtulmak için başını kuma gömen pek çok kazlar görmüşüz.
Bu kirli düzenin düzenbazları Azrail'e rüşvet vermeyi dener;

Ölünce dünyanın en kurnazları Torpille cennete girmeyi dener.”

Mektup yazdım ha Hasan’a, ha sana. Herkes hissesine göre nasibini alır.