Türkiye’de kayıtlarda yerini almış yüzün üzerinde anlamlı, özel gün ve hafta var. Öyle ki özel, anlamlı günün kutlanmadığı hiçbir ay yok. Öyle günler var ki bazıları hiç anlamlı gelmediği halde özel gün ve hafta olarak yerini almış; neredeyse hiçbir şeyin hatırı bırakılmamış gibi günler birbirini kovalıyor sanki!

Şöyle bir bakıldığında Çanakkale Zaferi; Şehitler Günü ve Haftası… gibi anlam ifade eden günler var. Sosyal Hizmet Uzmanları, Doktorlar günü gibi meslek günleri de var. Konut Günü… gibi bugün de mi vardı denilen günler de var. Bir de menşei bizde olmasına rağmen sahip olamadıklarımız ve kıymetine rağmen bizimle hep var olan bir güne, ya da birkaç güne sıkıştırılan çok özel ve anlamalı gün, ya da günler var; öğretmenler, anneler babalar, Yeşilay gibi gün ya da günler gibi…

Bazı özel günlerin de menşei bizdeyken, başkaları sahiplendiğinden o günün kutlanması da yapımıza, kültürümüze ters!

Ha bir de bunun sadece ticari yönü ve gündem oluşturma yönü var. Bu kadar mı elbette değil! Bir de sosyal medya ve iletişim yönü ile desinler, reklam, mış gibi vıcık vıcık yağ akan samimiyetsiz ve basit yönü var. İşi canlı halinden öte sosyal medya gösterişleri ile kendini tatmin edenleri de unutmamak lazım.

Gelelim anneler, babalar ve öğretmenler gününe…

Yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim ve Hadis-i Şerifte anne ve babanın önemi açık seçikken biz bunu anlayamamış ve anlatamamışız ki ta yıllar sonrası ortaya çıkan bireysel bir hadise ile bugünleri özel gün kabul etmişiz. Bu sadece haksızlıkla bile izah edilemez.

Ya Öğretmenler Günü farklı mı?

Öğretmen, eğitici, muallim, hoca.…gibi kavramlar dilin zenginliği olarak algılanması gerekirken bu kavramlara karşı olan önyargı ve bağnazlıklara ne demeli!

Muallim eski Türkçe diye reddedilen, Hoca camide denilen, öğretmen yabancı kelime ile burun kıvrılan, eğitici ifadesi basit bir ifade yaklaşımı ile yabancılaşma ve önyargı ile örülen duvarda öğretmenlerimizin kıymeti gerçek anlamda nasıl anlaşılsın ki!

Öncelikle önyargılarımızdan, bağnazlıklarımızdan uzak olarak bağrışık değil, kendimizle ve bu kavramlarla barışık olmalıyız. Adı ne olursa olsun; Öğretmen, eğitici, muallim, hoca… ifadesi ile bir güne, ya da birkaç saate, hatta dakikaya sığdırdıklarımız toplumun mimarlarıdır, toplumu karanlıktan aydınlığa götüren münevver insanlardır.

Bir kere kainatın, hayatın adı ilim ve bilmek olduğu için Kuran-ı Kerim’in ilk emirdir “OKU” Ayeti Kerimesidir. Alemleri rahmet olarak gönderilen Peygamberimiz sav “Ben bir muallim olarak gönderildim.” mübarek sözleri ile kainata rehberdir.

“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum.” diyen ilim şehri, kalem ve kılıcı elinde tutan Hz. Ali r.a kim görmezlikten gelebilir ki!

Ya tarihin yolculuğunda ecdada kör, sağır, dilsiz ve kalpsiz olabilir ki! Osmanlı hükümdarları içinde ilk olarak Sultan Çelebi Mehmet’in Hocası Sofu Beyazıt; Fatih Sultan Mehmet’in Hacı Bayramı Veli, Akşemseddin, Molla Gürani…

İşte yıllarca ayakta kalan bir imparatorluğun uzun ömürlü olmasının belki de en büyük nedeni. Osmanlının, padişahların hocalarına verdikleri önemdir ki hep varlığını devam ettirmiş yüz yıllarca bu devlet.

Öğretmenlerimiz; İnsani hasletlerin, sevgi bahçesinin, muhabbet sahrasının, kardeşlik duygularının, doğrular çizgisinin, estetiğin, ahlak deryasının, gönül ikliminin örnek bir öğretmen adresi olarak Sevgililer Sevgilisi Peygamberimizi kendilerine örnek almalıdır. Aslında bu sadece öğretmenlerimiz için değil, bütün insanlık için geçerli bir durumdur. Öğretmenlerimizin en büyük örneği Hz. Muhammed sav olmalıdır.

“…Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?” sözlerinin adresi şüphesiz ki öğretmenlerdir...Öğretmenler yeri geldiğinde bir anne, baba, abla, kardeş misali en yakın dayanaklarımız, olmazsa olmazlarımızdır. İnsanlığın, sevginin, muhabbetin, iyinin, doğrunun, toplumsal huzurun vazgeçilmez harcıdır öğretmenler. Öğretmenlerimiz en kutsal mesleğin temsilcileri, bir milleti ayakta tutan vaz geçilmez değerlerin teminatıdır.

Öğretmenlerimiz bir güne sıkıştırılmasın. Ancak bugün rutinden öte bir gün olsun. Bugünün güzel süslü sözleri ve şiirleri sadece hatıralarda kalmasın. Öğretmenlerimiz toplumun en vakur önderleri olarak hep hatırlansın ve ayakta kalmaları adına gururları rencide edilmesin. Bugün krediler ve kampanyalar öğretmenleri hatırlayan kesim olmasın. Sonsuz kredileri olan öğretmenlere verilen en büyük kredi özlük haklarını iyileştirmek, onurlarını zedelememek, öğretmenleri hayatın hangi basamağında olursa olsun hep hatırlansın. Öğretmenlik sadece okula, dört duvar arsına sıkıştırılmasın.

Öğrencilik hayatı elbette acı ve tatlı anılarla doludur. Her dönem birbirinden güzel anılarla dolu. Öğrencilik yıllarımın en güzel adresi ise Keban’daki ilkokul ve ortaokul yıllarıydı.

Bu anlamda Müslüman olmanın şükrü ile kainatın en büyük rehberi Hz. Muhammed’in (sav) ümmeti olmanın iftiharı ile bana öğretmenliği hala devam eden ilk öğretmenim annem başta olmak üzere; Osman, Saadet, Resul, Mehmet Sait, Abdullah, Cahit, Aykan, Adnan, Hüseyin, Arslan, İsa… Hocalarımın, bana bir harf öğretenlerin, geride hoş bir sada bırakanların, gönüllerinde bizlere en sıcak bir şekilde konuk eden bir noktada anne-baba-abi-abla yerinde olan öğretmenlerimizin, bir mesleği de öğretmenlik olan Kendimin, ebediyete irtihal eden ve bütün şehit öğretmenlerimizin, bütün öğretmenlerimizin öğretmenler gününü  kutlar; ebediyete irtihal edenleri rahmet ile yad ederek hayatta olanlara ömür boyu mutluluklar temennisiyle sevgi, saygı, muhabbet ve en kalbi şükranla anarak ellerinden öper dua bekleriz.

 Öğretmenlerimizin en büyük mirasçıları geride bıraktıkları ölümsüz eser, kendileri bedenen ölseler bile kendilerinden kalan hoş bir sada ile sadaka-i cariye olan öğrencileri ve evlatlarıdır.

Sürçü lisan ettikse af ola, unuttuklarımız nisyandan ola, bütün öğretmenlere şükranlar ile kutlu ola…